بی‏تردید افغانستان یکی از کشورهای است که دست کم در چهاردهۀ پسین، شاهد ناگوارترین روی‏دادهای سیاسی بوده‏است؛ به‏باور نویسندۀ این سطور، ضعف رهبران سیاسی عامل مهمی در تداوم بحران و نابسامانی در این سرزمین پنداشته می‌شود. متاسفانه افغانستان در طی عمر ۲۳۰ ساله‏اش پیوسته از ضعف رهبران سیاسی در راستای رهبری خردمندانه در حوزۀ سیاست و مدیریت رنج برده و افزون برآن، تمایل وافر آنان در جهت وابسته‏گی به کشورها و قدرت‌های بیرونی دامنۀ بحران را بیش ازحد گسترش داده‏اند. بی‏گمان بیان همۀ آن بحران‏ها و روی‏دادهای تاریخی که افغانستان شاهد آن‏ها بوده‏است اعم از بحران در دوره‌های سلطنتی، امارتی، شاهی مطلقه و شاهی مشروطه، از توان و حوصلۀ این رساله به‏دور است؛ اما قصد من نگاهی اجمالی به آن دوره‌های از تاریخ کشور است که رهبران سیاسی این سرزمین زیر نام نظام‌های جمهوریت، جمهوری دموکراتیک خلق افغانستان، دولت اسلامی و دولت جمهوری اسلامی، اقتدار سیاسی کشور را به‏دست داشتند.
به عبارۀ دیگر، حوزۀ اصلی پژوهش بنده، بیان و بررسی مواردی چون تأثیر عدم آگاهی کافی شهروندان، نقش تعصب و تبعیض رهبران سیاسی کشور در حوزۀ دولت‏داری، توسل رهبران سیاسی کشور به ابزار نامشروع به‏خاطر رسیدن به‏قدرت سیاسی، وابسته‏گی عمیق رهبران سیاسی افغانستان به کشورها و قدرت‌های بیرونی و بالاخره مداخلۀ کشورهای بیرونی در امور افغانستان، طی چهاردهۀ پسین است. بی‏تردید که موارد فوق، از دید بنده از جمله عوامل اصلی تشدید بحران سیاسی- مدیریتی در طی سا‏ل‏های۱۳۵۲ الی ۱۳۹۳ ه.ش در کشور پنداشته می‌شوند.