سیدنادرشاه کیانی عارف دلسوخته‌ای است، که شرار آتش قلبش را می‌توان در لابه‌لای سروده‌هایش به خوبی تماشا کرد. موضوع مورد بحث در این رساله بررسی عرفان در شعر سیدنادرشاه کیانی است. در اشعار او، اعتقاد به خداوند به شکل خیلی لطیفی تبارز یافته است. در اشعار او خداوندی مورد ستایش قرار گرفته است که عقل از شناخت او عاجز است. به نظر وی خداوند در همه‌جا و همه زمان موجود است و در عرفان او تصور خدای جبار ذوانتقام به تصویر پروردگار سراسر نور و رحمت و شفقت مبدل می‌گردد. او انسان را پرتوی از نور ازلی می‌داند که «فردوس برین» جایش بود و در قالب آدم در این «دیر خراب‌آباد» که دنیایش می‌خوانند، کشانده شد. و حال هم انسان گنجینۀ اسرار خداوندی است و می‌تواند خداوند را در وجود خویش و در هر ورق این روزگان مشاهده کند.
درگاه ایمن و مطئن
درصورت مشکلات فنی و فیزیکی
برای خرید بیش از ۱۲۰ دالر
انتقال سالم و استاندارد کتاب
بنویسی، ننویسی، بدرنگی، ندرنگی
تو همان زخم نخستی
تو همین درد قشنگی
بگذار این‌همه فریادگران هر چه بگویند
تو نماینده‌ی خاموش هزاران دلِ تنگی
بلدی با چه سکوتی سر صحبت بگشایی
بلدی با چه زبان با غم بیهوده بجنگی
بلدی در چه شرایط خودت آواز برآری
نه که هر سفله بگوید: بترنگان، بترنگی
دلِ خوش داشتن اینجا به تو مشکل شده زیرا
نه طرفدار جفایی
نه خریدار جفنگی
بسکوتی، نسکوتی، بصدایی، نصدایی
بنویسی، ننویسی تو همین درد قشنگی
در افسانه‌ها سال‌ها سیر کردم
خدایان همه بنده‌های تو بودند
بتان را تراشیده‌ای تو، ولیکن
بتان هم تراشنده‌های تو بودند
به سجده خماندی سحر ساحران را
به بیرون که خواندی دمی راهبان را
کلیسا‌نشینان که از کشته‌‌هایت…
کشیشان که شرمنده‌های تو بودند
به پایین کشیدی شبی آسمان را
به روی زمین فرش کردی و بعداً
ستاره، ستاره، به هنگام رقص‌ات
همه جزء بیننده‌های تو بودند
پری‌های پروانه‌بردوش دریا
هزاران گل شاد آغوش صحرا
زنان اثیریی همواره زیبا
همه زاده از دنده‌های تو بودند
به هرسو به دنبال گنجی دویدند
پس از رنج‌ها هم، به رنجی رسیدند
زمین را که کندند مردان غمگین
طلاها فقط خنده‌های تو بودند
یلان زمین‌گیر برگشته از جنگ
هزاران چریک پر از رنگ و نیرنگ
سواران هندویی افتاده در گنگ
یکایک سرافکنده‌های تو بودند
گذشته گذشته، تو را جَسته جُستند
ولی از محالات بودی به هرحال
جوانان بشکوه، بر اسپ رؤیا
شریکان آینده‌های تو بودند
تو را چوب کبریت انگشت‌هایم
تو را شعله‌های رشید صدایم
تو را خط به خط دوست دارند رگ‌هام
که عمری نویسنده‌های تو بودند
هرگاه به ابعاد شخصیت زنان راه‌یافته به اقلیم ادبیات فارسى درى نظرى انداخته شود، دریافته می‌شود که آنان معمولا سیما‌هاى تک‌بعدی‌اند. اگر ابعاد دیگری هم داشته باشند تحت تأثیر آن بُعد کمرنگ و نامحسوس هستند. گویا برای اجرای نقشی در صحنه آورده می‌شوند و با تمام شدن آن نقش از صحنه می‌روند و وظیفهٔ دیگرى نمى‌ماند که اجرا کنند.
رودابه برای آن به صحنه آورده می‌شود تا پهلوانى چون رستم را به دنیا بیاورد و بپرورد. تهمینه و کتایون برای آن حضور دارند تا در سوگ فرزندان‌شان سهراب و اسفندیار اشک بریزند که به دست مکارترین پهلوان شاهنامه «رستم» کشته می‌شوند (دومى نقش تاج‌بخشى هم دارد). سودابه براى آن حضور دارد تا انگیزه‌اى برای تراژیدى سیاووش گردد (زیبایى او را خون سیاووش تیره می‌کند). حرم عریض و طویل بهرام گور برای آن ایجاد گردیده است تا هوسباره‌تر محیطى براى هوسباره‌تر پادشاه ساسانى مهیا گردد.
لیلى (آن سیه‌چرده که شیرینى عالم با اوست) بیشتر نقش دوم را بازى می‌کند. او فداى تجلیل عشق مرد (مجنون) می‌شود. زلیخا در دو برههٔ زمانى دو نقش دارد: در برههٔ زمانى و شخصیت اول به هوس‌هاى نفسانى چنگ زده است و در پىِ برآورده کردن این هوس‌هاست. در این نقش که تنبارگى محور آن است، او سیماى اول داستان است. در برههٔ زمانى و شخصیت دوم تحت شعاع قدسیت حضرت یوسف قرار می‌گیرد و از یمن این مقام به موجودى فراانسانی مبدل می‌شود.
در این میان تنها شیرین است که سیماى چندبعدى دارد و همه ابعاد در سرتاسر داستان تا آخرین لحظهٔ زندگانىِ داستانى او موازى با هم پیش می‌روند. به نظر من اوست که نقش اول را بازى می‌کند نه خسرو. او در ادبیات فارسی دری یک سیمای شیرین، دلپذیر و کاملاً استثنایی است، شاید هم در ادبیات جهانی.
روزه بودم، در بغل حلوای قندی داشتی
بر لبانت چند میخانه «برندی» داشتی
پیر گشتم تا بلد گشتم خم و پیچ تو را
زندگی واری تو هم پخج و بلندی داشتی
در غل و زنجیر دیدم پشت پلکت خویش را
واقعیت داشت یا تو چشم‌بندی داشتی؟
صورتت در بین مردم از خجالت سرخ شد
دختر سردار، گردن‌بند «وندی» داشتی!
عشق بود آنچه به خلوت بر لبانت نقش بست
خوب شد یک سوژه که پُت‌پُت بخندی، داشتی
من دلم هم‌صحبت «بازار صابر» بود و تو
خواهری با شعر «فرزانه خجندی» داشتی
کاش آن تاریخ بر سنگ مزارم حک شود
آن‌زمان‌هایی که هژده سال و اندی داشتی
دیدمش، قلبش تپش‌ها داشت در چوکات حوض
از برای آب حتا دلپسندی داشتی!
شادی؛ درامه‌ای‌ست که پایان گرفتهاست
غم؛ فیلم‌نامه‌ای‌ست که جریان گرفتهاست
شهری‌ست از چهارطرف در حصارِ مرگ
هرگوشه را جنازه‌ی انسان گرفتهاست
تا مغزِ استخوان نخورد ول نمی‌کند
خیره‌سگی که لاشه به‌دندان گرفتهاست
اینجا اگر که شاخه‌گلی سر کشیده‌است
از خاک و خونِ پیر و جوان جان گرفتهاست
در ارتکابِ جرم تردد نمی‌کند
او از خدای خویش که فرمان گرفتهاست!
ما را زمانه صد رقم آزار می‌دهد
بر دیگران اگرچه که آسان گرفتهاست
چندی‌ست در محله‌ی ما «گور کندن» است
شغلی که بد رقم سر و سامان گرفتهاست
شیرین؛ زنی بر اوجِ زیبایی، خردمندی و شوربختی 
6 reviews for عرفان در شعر سیدنادرشاه کیانی
جواد نبی زاده –
آثار این بزرگمرد خیلی ها ارزشمند و مفید برای هر انسان است.
جنرال ارکانحرب محمد صالح جهش –
این ادم نی نویسنده است و نی عارف ِیک ادم که از تقلب و کاپی از اشعار حافظ شیرازی و سعدی چیزهای را جمع کرده و ان را بنام خود گویا تحریر میکرده است .و اگرشما به گویا اشعار این ادم مراجعه نماید همه توهین به مخالفین و زنان را سخت مخاطب قرار داده است بنام بی عقل و غیره .
زنان را گفته اند شیطان ماده -نفاق و فتنه اش ازحد زیاده -برادر با برادر کینه ورزد -چودشمن کینه دیرینه ورزد-خرابی جهان میباشد از وی-بود دایم زنان را فتنه درپی-چوخردرپیش پای خویش بینند-زاحکام خداوندی دوری گزینند.
زنان زپهلوی چپ پدید امد -از شرافت و حیا بعید امد –
دارند بخود ملحدان رهبری چند-از گربه و روباه و شغال است خبری چند-نه مرد خویش بودنه زن-مردم خنثی بود این قوم به کونش ذکری چند.
اگر میخواهد واقعآ در باره این خاندان معلومات دقیق پیدا نماید به این دوجلد کتاب که درکتابخانه هزارستان موجود است مراجعه نماید.
۱.استبداد مذهبی و قیام روشنفکری جماعت ولایت بغلان نوشته من جنرال ارکانحرب محمد صالح جهش.
۲.فیاض خدایارُِ رهبران مستبد و جنبش ازادی بخش اسماعلیه های مناطق مرکزی افغانستان.
دین محمد ایام –
من میخواهم این کتاب را مطالعه کنم
Abdulaziz –
برای اولین بار
امان الله –
میخواهم آن کتاب به دست آورم ومطالعه نمایم.
رستم یزدانی –
کتاب جالبی به نظر می رسد. کتاب کابل بسیار سریع به پیش می رود. خدا قوت بچه ها.