کی جی بی در افغانستان

بربادی و ویرانی افغانستان در متن اوقیانوسی از رنج و عذاب مردم بی‌گناه نتیجۀ جنایت، خیانت، وطنفروشی و شنایع دولت ها و گروهبندی‌های سیاسی- نظامی ایست که با ام‌الفجایع حزب دموکراتیک خلق افغانستان درسیاه روز ٧ ثور ۱٣۵٧ آغاز و بگونه‌یی تا کنون ادامه دارد. هریک از دولت های مستقر در کابل پس از آن و گروهبندی‌های تفنگدار لانه گرفته در گوشه و کنار افغانستان و در ممالک همجوار در کشتار و غارت مردم و ویرانی شهر و ده افغانستان سهم داشته و مسئول می-باشند، هر چند درین بین کارنامۀ سلسله جنبانان این بدبختی‌ها، یعنی خلقی‌ها و پرچمی‌ها، شایستۀ نفرین خاص است. سازمان-ها و تنظیم‌های جهادی که در طول سالها جنگ مقاومت و پس از فرو ریختن نظام پوشالی خلق و پرچم به سرو کلۀ همدگر زدند اگر سهمی در بسر رساندن جنگ مقاومت مردم افغانستان ایفا کردند متعاقباً با جنایات و شنایعی که راه انداختند برآنهمه حماسه و خون های پاک لجن پاشیده خود را سیاه روی دو دنیا ساختند. تفرقه‌های زبانی، قومی، سمتی، منطقوی وغیره که اکنون چنین شایع است دست آورد همین خیانت ها و جنایت ها می‌باشد.

پر آشکار است که نمی‌توان اسیر درد و داغ گذشته باقی ماند و باید به آینده دید و بطرف آینده ره گشود، ولی بنام صلح و آرامش و خوشبختی آینده نیز نمی‌توان روی گذشته با چشم پوشی و فراموشی ماست مالی کرد، چون اغماض و نسیان بر خیانت و جنایت ارزش‌های فردا – یا فردای ارزش‌ها – را زیر سوال می برد و آنچه را که والاست رنگ پریده می‌سازد. گذشت و بخشایش بدون حساب‌گیری و پاسخ‌خواهی نمی‌تواند زخم‌های خون چکان سی سالۀ جامعۀ ما را شفا بخشد. تا زمانیکه شاهین ترازوی عدالت در پاسخ به فریاد داد خواهی مردم جهنم دیدۀ افغانستان عمود نگردیده نمی‌توان به التیام زخمهای دل و روان مردم باور داشت.

ولی عدالت آرمانی عنقاییست بلند آشیان ورسیدن به آن، با در نظر داشت واقعیت‌های عینی زمان و پیرامون، به دنبال سایۀ خود دویدن است.عدالتی که مرهم زخمهای چرکین و آرامشبخش دل‌های غمگین تواند بود، در پهلوی سزای درخور جنایت در پرتو حقیقت و قانونیت برای تبهکارانی که خون ریختند و وطن فروختند و ناموس دریدند، اعتراف صادقانه و پوزش خواهی شرافتمندانۀ بزه کارانیست که با بی دردی خود سیل اشک مرد و زن و پیر و جوان را جاری ساختند. فقط چنین پوزش خواهی بی ریای خلقی‌ها و پرچمی‌ها و جفاکارانی که پس از آنها آمدند – آنان شان که با شرافت و نیت وطنپرستی و خدمت به دنبال حزبی جاسوس افتادند و راه شرفباختگی و وطنفروشی پیمودند – می‌تواند دروازه‌های عدالت را بگشاید؛ فقط چنین پوزش خواهی بی ریا، با آواز بلند در روز روشن و در سر چار راه عام، با شهادت عرق شرم بر جبین – نه با نجوای دزدانه در کنج های تاریک با همکیشانی چند – می تواند بخشایش و آشتی واقعی بار آورد و داغ ها را از دل ها بزداید … و درین میان رسالۀ «کی‌جی‌بی در افغانستان» می تواند ترغیبی نکو باشد برای خلقیان و پرچمیانی که وجدان شان هنوز بیدار است و شایستۀ بخشایش و آشتی مردمی اند که از فرجام کارشان بس جفاها دیده اند.